Hippe Harald

Ik spurtte door de straten. Ik had om 10 uur een cursus en het was 9u59 op mijn horloge. Ik was compleet vergeten waar ik moest zijn. Na een inspanning om u tegen te zeggen zwaaide ik om 10u02 de deur van de zaal open. Tussen het hijgen door begroette ik iedereen.

Er volgde een kennismakingsronde. Eén voor één stelden de aanwezigen zich voor. Ik weet niet meer wie er was, want ik had dat deel gemist. Ik was iets te druk bezig met mijn iPhone op wifi aan te sluiten. Gelukkig stonden er naamkaartjes voor ieders neus, en zo kon ik iedereen toch nog plaatsen.

Het leeuwendeel van de voorstelling ontging me, op één persoon na. Harald. Hippe Harald. Harald vertegenwoordigde de marketingafdeling van één of ander firma waarvan ik de naam vergeten ben. Harald zelf ben ik niet vergeten.

De lesgever stak van wal, en al na 5 minuten stak Harald zijn vingertje in de lucht. “Wel ja, bij onze firma is het zo dat innovatie nu éénmaal de “identity”, is van alles, het is onze “core”. Via diverse “toolboxmeetings” willen we dat “top-to-bottom” implementeren.” De lesgever ging verder.

5 minuten later vloog het vingertje weer de lucht in.

“Wat swot-analyses ook al bij ons uitwezen is dat “in the cloud” werken …”

De tirade duurde 5 minuten. De cursus ging weer verder.

De lesgever vertelde, Harald voegde toe en vulde aan (of hij “adde value”), de lesgever vertelde verder. En dat ging zo maar door tot de pauze en de lunch.

Ik dacht op het gemak mijn broodje te kunnen binnenspelen maar dit idyllische plaatje werd verstoord. Hippe Harald kwam ons vervoegen, of hij beter gezegd hij “took part of the conversation”. Nu, conversatie bestaat uit interactie. Conversatie met Harald had maar één richting. De woordenbrij stuwde uit zijn mond en vloog door het lokaal. Ik schrokte mijn broodje naar binnen en ging de rest van de pauze op het toilet zitten. Maar ook daar ontsnapte ik niet. Ik hoorde iemand de toiletten binnenstappen en de deur sluiten. Ik hoorde een stroompje. Na dat stroompje was er een kreun.

“Zo, dat “balance-in-inner-and-outer-brain-stimulating-business” deed deugd.

Na de pauze ging de lesgever verder. Tussen de intermezzo’s van Harald door tenminste. Harald smukte het middagdeel op met een “chain-of-adding-content-as-part-of-constructing-….”. Hij stak zijn vinger maar sporadisch meer de lucht in. Meestal begon hij zonder “keysignal” aan zijn uiteenzetting, zijn “exposition-of-exploring-the-possibilities”. En hij terwijl hij zijn woorden op ons afvuurde, zocht hij voortdurend oogcontact, “physical-recognition-value”. Ik verkoos “physical-recognition-value” met het scherm van mijn iPhone.

De cursus zat er op. We dankten de lesgever. Iedereen applaudisseerde, Harald bedankte met “shoulderpats”, “handshake”, en nog wat.

Ik duwde op de knop van de lift. Na een minuut arriveerde ze en ik stapte in samen met drie andere collega-cursisten. Net toen de deur dicht leek te glijden, floepte iemand er nog tussen.

“Sorry “mates”, ik ga jullie “joinen”.” Gelukkige hoefden we maar 3 etages naar beneden. Het leken er nog 3 teveel. Hij sloeg een praatje met een collega-cursist.

“Zo Karel, jij werkt nu samen met Samatha Peerens? Da’s leuk, dat is echt wel een “true blood high-potential”.”

De liftdeur ging open en ik spurtte weer naar buiten. Ik liep verder naar het station. Ik had nog een half uur tijd, en liep het stationscafé binnen. Ik plofte mezelf op een barstoel.

“Waar kan ik mee helpen”, vroeg de man achter de bar.

“ Een true blood high-potential” graag”

“Een wat????”

“Een duvel aub!”