(naar Charles Bukowski - My non-ambitious ambition uit You get so alone at times it just makes sense)
Mijn vader had van die kleine spreuken die hij meestal deelde tijdens
maaltijden
Voedsel deed hem denken aan overleven
“morgenstond heeft goud in de mond”
“de vroege vogel vangt de worm”
“vroeg uit de veren en presteren!”
“wie zaait, die zal oogsten”
“Al wie het wil maken in Amerika, kan dat ook!”
Ik had totaal geen idee tegen wie hij steeds sprak
En persoonlijk vond ik hem een gek en een idiote bruut
Maar mijn moeder wees me steeds terecht
“Henry, luister naar je vader!”
Op die leeftijd had ik helaas niet veel keuze
Maar niet alleen het eten verteerde samen met zijn spreuken
Ook mijn eetlust verdween als sneeuw voor de zon
Ik raakte ervan overtuigd dat geen enkele persoon ter wereld zo op mijn
geluk kon wegen als mijn vader
En blijkbaar had ik hetzelfde effect op hem
“Je bent een luilak”, zei hij, “en je zult altijd een luilak blijven”.
En ik dacht bij mezelf: als een luilak het omgekeerde is van wat deze
klootzak is, dan neem ik mij voor om een grote luilak te worden
En het is zo jammer dat hij al zo lang dood is,
Want nu kan hij helaas niet zien
Hoe prachtig ik in mijn opzet ben geslaagd
Geen opmerkingen:
Een reactie posten